Zondag 14 oktober: vertrek
Zondagmiddag om 13u30 was het zo ver, onze reis was begonnen. We namen eerst een trein richting Brussel, na eerst de verkeerde balie te hebben bezocht, vonden we uiteindelijk de check in voor air France. Het was een luxueuze treinrit.... Beenruimte voor zes. In Parijs was het superdruk. We namen het kleinste vliegtuig die er bestaat richting Ljubljana. We wisten niet dat het in het kleinste vliegtuig ook gemakkelijk 35°C kan zijn. Na het verorberen van een 'heerlijk' broodje eiersalade (of toch iets wat daarvoor in aanmerking moest komen) kwamen we aan op de kleine luchthaven Ljubljana. Daar werden we hartelijk ontvangen door Petra, Alexander en de twee Spanjaarden die enkel Spaans kennen en "yes" zeggen op alle vragen die we stellen. Na een dik uur rijden kwamen we rond middernacht aan in ons aristocratisch hotel! . Nog even inchecken met de nodige taalproblemen en het niet kunnen lezen van onze identiteitskaart.
Een .goede nachtrust, Een 5tal uren en we zijn weer paraat.
Een .goede nachtrust, Een 5tal uren en we zijn weer paraat.
Maandag 15 oktober: bezoek aan de school en werkvergadering
Om 8u30, na een ietwat vreemd smakende koffie, vertrekken we naar school. Daar aangekomen worden we hartelijk onthaald door de leerlingen. Er heerst hier een echt gemeenschapsgevoel, samen zingen, muziek maken, toneelspelen,.... We bezoeken een aantal klassen. Daarna stelt ieder deelnemend land zijn eigen school voor aan de leerkrachten en leerlingen. We hebben hiervoor een 5-tal minuten, maar al vlug blijkt dat dit erg krap gerekend is. We lopen goed uit op het vooropgestelde schema.
Na de middag komen we nog samen om te werken aan het project. We maken concrete afspraken voor de volgende meetings, maar dit verloopt moeizaam. Probeer maar eens een datum te vinden die voor 8 partners past. Juf Evelien heeft er haar buik van vol en meneer Mark bemerkt weer twee grijze haren. We komen bijna tot een consensus. Na de vergadering gaan we in de gietende regen op zoek naar een restaurant. Het wordt een pizzeria. Nu nog wat werken in de bar van het hotel, zodat jullie op de hoogte blijven. Morgen moeten we super vroeg op. We gaan mijnen bezoeken en ook paarden( paardrijden?) staat op het programma. Het blijft een raadsel wat het precies zal zijn. De tol is echter dat we om 6 uur al aan de ontbijttafel moeten zitten. Zelfs voor Savio moeten we niet zo vroeg op staan.
Dinsdag 16 oktober 2012
Vandaag was het vroeg opstaan om de grotten Postojnska te bezoeken. We vertrokken om 7u richting school om samen met de leerlingen de bus te nemen. Na een busrit van 2u kwamen we aan bij de grotten. De grotten zijn 21 km lang en werden begin 19de eeuw ontdekt. We reden met een treintje de grot in en maakten daarna samen met fotograferende Japanners (jaja ook de grotten van Postojnska zijn gekend in Japan) een wandeling door de grotten. De druipstenen waren echt de moeite waard. Meester Mark vond het toch wel een beetje vreemd dat een Japanse vrouw heel de tijd in een klein apparaatje stond te praten... hij vond het dan ook plezant om 'boe' te gaan roepen in het apparaatje. Bleek achteraf dat die mevrouw de Japanse gids was en het apparaatje een microfoon was om de groep op de hoogte te houden van wat er gezegd werd.
Na het bezoek aan de grotten mochten we terug de bus op (hiep hiep hoera) voor een halfuurtje richting de Lipica of Lippizaner paarden. Na een kort namiddagdutje (jawel, we waren verrast dat we kunnen slapen bij 100 decibels) in de bus reden we de lange oprijlaan met witte paaltjes op. We brachten eerst een bezoekje aan de weides en stallen met de paarden. Hier en daar waren ietwat bizarre paardjes te bewonderen. Daarna mochten we allemaal samen de kunsten van de paarden en de amazones in perfect maatpak gaan bewonderen op toch wel oncomfortabele bankjes. Daarna terug op de bus voor opnieuw 2 uur, althans dat dachten we. Op de snelweg hadden we file en we deden er 3 uur over en dat allemaal tussen joelende kinderen. De Sloveense kindjes houden van liedjes zingen en hééél veel lawaai maken....
We hebben het hele land afgereisd vandaag ( tot aan de grens met Italië), het avondmaal nemen we maar in het hotel daar de benen van Evelien het welletjes vinden voor vandaag.
We hebben het hele land afgereisd vandaag ( tot aan de grens met Italië), het avondmaal nemen we maar in het hotel daar de benen van Evelien het welletjes vinden voor vandaag.
Woensdag 17 oktober
Vandaag mochten we uitslapen tot 7 uur, wat een luxe.... Na het ontbijt vertrokken we in groep richting school. We vergaderen vandaag over het verder verloop van het project en proberen zoveel mogelijk afspraken te maken met de andere scholen. Duitsland en Tsjechië stellen hun school voor aan de leerlingen en leerkrachten. Daarna is het de beurt aan de mascottes. Alle mascottes van de de andere scholen worden voorgesteld en goedgekeurd door de leerlingen. De frietjes die meester Mark voorstelt vinden ze leuk, maar echte frietjes waren nog leuker geweest. We schilderen, maar in Slovenië hebben ze echt wel weinig kleuren, we proberen de combinaties om paars te bekomen, maar de verf ( of de tip van juf. Evelien) is van bizarre kwaliteit. , Eén leerling is zeer actief, ook zijn pantoffeltjes ( dragen ze hier allemaal) krijgt de blauwe kleur toegemeten. Meester Mark probeert het voor de jongen op te lossen.
Ondertussen stoppen ze ons terug vol met gebakjes, chocolade. Ons lichaamsgewicht gaat met rasse schreden de hoogte in.
Ondertussen stoppen ze ons terug vol met gebakjes, chocolade. Ons lichaamsgewicht gaat met rasse schreden de hoogte in.
...
Een beetje na één uur namen we terug een Sloveense maaltijd,
terug een grote portie met een zoet dessert. We kregen na het eten even tijd om
uit te rusten in het zonnetje. Juf Evelien gebruikte die tijd zeer nuttig op horizontale wijze,
terwijl meester Mark op zoek ging naar leuke winkeltjes. Om 15u moesten we
terug rond de vergadertafel om enkele knopen door te hakken rond de kalender,
het woordenboek, het herbarium, ....en heel belangrijk de volgende
bijeenkomsten.
Het wordt avond. Het gastland Slovenië had voor ons een verrassingsmaaltijd georganiseerd. We werden opgehaald door enkele Sloveense leerkrachten die ons naar een klein kasteeltje reden. De terreinwagen van Audi Q5 kan ons wel bekoren. De verrassing: een middeleeuwse maaltijd! De regels: je eet met je handen (enkel voor de soep mochten we een houten lepel gebruiken) en je eet alleen als je de toestemming krijgt van de koning en de koningin! Voor we aan tafel gingen, mochten we onze handen eerst boven een houten ton wassen en kregen we een pracht van een schortje aangemeten. Het kon nog net over juf Evelien haar buik. Het schortje diende als grote serviet! Na de toespraak van de koning en de koningin en de diplomering van de directeur, kregen we de goedkeuring om aan onze soep te beginnen. Het waren weer Sloveense porties....met de soep konden we gerust al onze buik vullen, maar er was nog meer. We kregen elk een halve kip en een stuk kalfsvlees. Meester Mark vond het maar vreemd om te eten met zijn handen. De middeleeuwse cd-speler werd op het einde van de avond vervangen door een 9-stemmig mannenkoor. Met de nodige mimiek konden ze het publiek entertainen.
Donderdag 18 oktober
Bezoek aan het kasteel van Velenje. Snel snel snel, de groep is super stil als we van het hotel naar de school gaan. Het is nu nog maar 8 uur, de geur van steenkool komt ons tegemoet. Er zijn hier nog enorme steenkoolontginningen en zelfs elektriciteitscentrales die op steenkool werken.
In school worden we in groepen samen met leerlingen verdeeld en dan een serieuze klim naar het kasteel. Een versterkte burcht uit de jaren 1270. We kregen verschillende rondleidingen doorheen het kasteel. ( Het kasteel zelf, de omgeving, een exposé in het Sloveens over de geschiedenis van de stad. Dit duurde nogal lang, het knikkebollen bij honderden dia's met telkens uitleg was moeilijk tegen te houden. Zelfs bij een 10 tal graden in het kasteel. Wat me erg verraste was dat de gehele stad pas gebouwd werd na de 2de wereldoorlog. En dan nog volledig met vrijwilligers. Vandaar de vele pleinen en typische Oost-Europese flatgebouwen. Toen we op de middag buitenkwamen was er een stralende zon, de temperatuurmeter gaf 24 graden aan. Vlug even genieten ervan bij het middagmaal. Volgende week geven ze 24 tot 26 graden aan. Zouden we ? Nee, de kids wachten op ons.
Na het middagmaal verbroederden we nog met het voltallige personeel . De kinderen hebben daar tegen 3uur geen les meer, ze starten echter reeds om 07u30.
Men had allerlei sportgames bedacht, Ondertussen werden nog kastanjes gepoft.
'S avonds voor het avondeten maken we toch al even onze valiezen en betalen we reeds de rekeningen. Dan op naar het restaurant, cadeautjes worden nog uitgewisseld, ze zijn blij met de Belgische pralines. Net niet te laat gaan we slapen, want morgen is er nog een fairwell.
In school worden we in groepen samen met leerlingen verdeeld en dan een serieuze klim naar het kasteel. Een versterkte burcht uit de jaren 1270. We kregen verschillende rondleidingen doorheen het kasteel. ( Het kasteel zelf, de omgeving, een exposé in het Sloveens over de geschiedenis van de stad. Dit duurde nogal lang, het knikkebollen bij honderden dia's met telkens uitleg was moeilijk tegen te houden. Zelfs bij een 10 tal graden in het kasteel. Wat me erg verraste was dat de gehele stad pas gebouwd werd na de 2de wereldoorlog. En dan nog volledig met vrijwilligers. Vandaar de vele pleinen en typische Oost-Europese flatgebouwen. Toen we op de middag buitenkwamen was er een stralende zon, de temperatuurmeter gaf 24 graden aan. Vlug even genieten ervan bij het middagmaal. Volgende week geven ze 24 tot 26 graden aan. Zouden we ? Nee, de kids wachten op ons.
Na het middagmaal verbroederden we nog met het voltallige personeel . De kinderen hebben daar tegen 3uur geen les meer, ze starten echter reeds om 07u30.
Men had allerlei sportgames bedacht, Ondertussen werden nog kastanjes gepoft.
'S avonds voor het avondeten maken we toch al even onze valiezen en betalen we reeds de rekeningen. Dan op naar het restaurant, cadeautjes worden nog uitgewisseld, ze zijn blij met de Belgische pralines. Net niet te laat gaan we slapen, want morgen is er nog een fairwell.
Van vrijdag 19 oktober tot als toemaatje zaterdag 20 oktober
8uur. De zon lonkt naar ons. Het wordt weer een warme dag van zo'n 24 graden!! We laden onze koffers in, die raar genoeg nog meer wegen dan in de heenreis. We hebben immers heel wat info en werkmateriaal meegekregen. We gaan naar de school waar terug een heus afscheidsfeest georganiseerd wordt. Zingen, dansen, toneel, alles passeert de revue. Hierna gaan we naar de verschillende klassen afscheid nemen van de leerlingen. Sommige hebben een echt stevige handdruk !
Rond 12u30 starten we aan een hobbelige rit ( zeg maar helse rit) naar de hoofdstad, richting luchthaven. Het is super warm in de Renault traffic. Aangekomen aan de luchthaven beginnen we toch wel te verlangen naar het thuisfront.
Helaas, helaas, de goden beslissen er anders over. Eerst even de controle, met de nodige scannerproblemen voor Mr Mark. Juf Evelien slaagt erin om met haar jashaakje hopeloos vast te raken zodat de security even moet helpen. Zouden we moe zijn ?
Onze vlucht naar Parijs wordt steeds uitgesteld omwille van technische problemen. Uiteindelijk krijgen we te horen dat onze vlucht wordt geannuleerd. We moeten helemaal opnieuw beginnen: bagage uitchecken en dan aanschuiven in de hoop dat ze ons een alternatief kunnen aanbieden. Het is dan reeds na 19 uur.
Na heel wat vijven en zessen kunnen we naar Zurich ( snel snel) het zweet staat in onze schoenen. Alle vluchten naar Parijs morgen zijn immers al volgeboekt vanuit Ljubliana. Op het vliegtuig slaagt juf Evelien erin om de waterkraan van de toiletten stuk te maken, even later zien we de steward onder de wasbak het geval maar dichtdraaien... Volgende vlucht Van Zurich dan naar Parijs. In Parijs ( 23u30) voelen we de bui hangen als het daar bijzonder stil is. Er rijden geen treinen meer richting Brussel...we zitten vast op de luchthaven van Parijs. Na lange gesprekken in het Frans en het Engels, tientallen documenten, krijgen we een hotelkamer aangeboden. Het is 1 uur in de nacht als we ons hoofd neerleggen, slapen doen we quasi niet.....
Op zaterdag om 5u30 ontbijt, dan terug treintickets gaan bemachtigen, richting Brussel. Van Brussel dan naar Torhout. In plaats van een goede 8 uur reizen zijn we een 30-tal uren onderweg, met een tweetal uren slaap. Europareizen zijn soms toch iets moeilijker en langer dan verwacht. Het thuisfront ziet de wallen onder onze ogen.
.
Rond 12u30 starten we aan een hobbelige rit ( zeg maar helse rit) naar de hoofdstad, richting luchthaven. Het is super warm in de Renault traffic. Aangekomen aan de luchthaven beginnen we toch wel te verlangen naar het thuisfront.
Helaas, helaas, de goden beslissen er anders over. Eerst even de controle, met de nodige scannerproblemen voor Mr Mark. Juf Evelien slaagt erin om met haar jashaakje hopeloos vast te raken zodat de security even moet helpen. Zouden we moe zijn ?
Onze vlucht naar Parijs wordt steeds uitgesteld omwille van technische problemen. Uiteindelijk krijgen we te horen dat onze vlucht wordt geannuleerd. We moeten helemaal opnieuw beginnen: bagage uitchecken en dan aanschuiven in de hoop dat ze ons een alternatief kunnen aanbieden. Het is dan reeds na 19 uur.
Na heel wat vijven en zessen kunnen we naar Zurich ( snel snel) het zweet staat in onze schoenen. Alle vluchten naar Parijs morgen zijn immers al volgeboekt vanuit Ljubliana. Op het vliegtuig slaagt juf Evelien erin om de waterkraan van de toiletten stuk te maken, even later zien we de steward onder de wasbak het geval maar dichtdraaien... Volgende vlucht Van Zurich dan naar Parijs. In Parijs ( 23u30) voelen we de bui hangen als het daar bijzonder stil is. Er rijden geen treinen meer richting Brussel...we zitten vast op de luchthaven van Parijs. Na lange gesprekken in het Frans en het Engels, tientallen documenten, krijgen we een hotelkamer aangeboden. Het is 1 uur in de nacht als we ons hoofd neerleggen, slapen doen we quasi niet.....
Op zaterdag om 5u30 ontbijt, dan terug treintickets gaan bemachtigen, richting Brussel. Van Brussel dan naar Torhout. In plaats van een goede 8 uur reizen zijn we een 30-tal uren onderweg, met een tweetal uren slaap. Europareizen zijn soms toch iets moeilijker en langer dan verwacht. Het thuisfront ziet de wallen onder onze ogen.
.